Αναδημοσίευση από Bastard of Tommorow

Άντε γαμηθείτε μουσικοί

Παραμονή πρωτοχρονιάς και ενώ ετοιμάζομαι για διακοπές στη σερβία τα αυτιά μου πιάνουν νότες που δεν έχω ξανακούσει!

Είναι πλέον γνωστό ότι στην αλλαγή του χρόνου ο αγαπημένος κύριος πλιάτσικας ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τη συμφωνική ορχήστρα του δήμου αθηναίων και τραγούδησαν όμορφα τραγουδάκια. Είναι γνωστό επίσης ότι όλη η μαγική εκδήλωση στοίχισε μόλις 200 χιλιάρικα. Πληροφορίες για αυτό μπορείτε να βρείτε εδώ.

Εδώ και περίπου 15 χρόνια είναι της μόδας να γίνεται αλλαγή του χρόνου στο σύνταγμα ή σε πλατείες στο κέντρο με την συνοδεία μουσικής, εκτός από τη σκοτεινή χρονιά της εξέγερσης του δεκέμβρη και κάνα δύο χρόνια μετά. Στο σανίδι έχουν ανέβει από την ορχήστρα και τη χορωδία του δήμου, μέχρι τραγουδιάριδες όπως η βίσση ο πάριος νομίζω και διάφοροι άλλοι, και τα τελευταία χρόνια γίνεται κόμπο, δηλαδή τραγουδιάρης ή τραγουδιάρα με την ορχήστρα από πίσω να βαράει.

Ο καθηγητής μου μου είχε πει για την πρώτη απόπειρα του πλιάτσικα με συνοδεία ορχήστρας, τότε με την Ορχήστρα Ποικίλης Μουσικής ή σύγχρονης μουσικής που ήταν η τελευταία ονομασία της της ΕΡΤ. Ο πλιάτσικας τότε είχε έρθει στο στούντιο που έκανε η ορχήστρα την πρόβα της. Ο καθηγητής μου ήταν κονσερτίνο και μελετητής της ορχήστρας και πολλές φορές τον βάζανε να συνεννοηθεί με τη διεύθυνση, με παράγοντες και άλλους τέτοιους. Αποκάλυψε λοιπόν στον καθηγητή μου το μεγαλειώδες σχέδιό του, να κάνει συναυλίες με ορχήστρα που τότε πολλοί το κάνανε. Του έδειξε τις ενορχηστρώσεις που είχαν μισά και ολόκληρα. Για αυτούς που δεν ξέρουν μουσική εννοώ τις πιο μεγάλες αξίες στη μουσική, χοντρικά, άρα με λίγα λόγια 100 μουσικοί συνοδεύανε ένα μαλάκα με μια κιθάρα. Ο καθηγητής μου ευγενικά, γιατί δεν του άρεσε και να τσακώνεται του λέει ότι ρε παιδάκι μου πρέπει να έχουν τα όργανα μια μελωδία, ένα κάτι για να προκαλεί ενδιαφέρον αλλά ο πλιάτσικας τότε του μίλησε για το μινιμαλισμό του Philip Glass και ο αξιαγάπητος κύριος Δεσποτίδης αρνήθηκε να συζητήσει με για μινιμαλισμό με τον πλιάτσικα, και αποδέχτηκε το γεγονός ότι η ορχήστρα θα συνοδέψει άλλο ένα μαλάκα, πράγμα που είχε κάνει αρκετές φορές τότε. Πληροφοριακά όλες οι συναυλίες ήταν sold out.

Τα μουσικά σύνολα του δήμου αθηναίων έχουν μια σχετικά καλή φήμη, σε αντίθεση με τις ορχήστρε της ΕΡΤ που όλοι τις κράζανε, αν και έχουν υπάρξει φορές που ήταν πολλοί καλοί. Βέβαια η ορχήστρα του δήμου είναι μάλλον η πιο ταλαιπωρημένη, θα έλεγα περισσότερο από την ποικίλης της ΕΡΤ γιατί κάνει τα καπρίτσια του εκάστοτε δημάρχου, και δεν είναι ότι ο δήμαρχος συχνά πυκνά θέλει να ακούσει αφιέρωμα στον Edward Varese πχ. Όχι, θέλει περιπάτους και τραγούδι, “όμορφες βραδιές” με καταξιωμένους “καλλιτέχνες” που έχουν για ντεκόρ ορχήστρα και χορωδία και τα συναφή. Πιο συχνά τουλάχιστον. Συνάδελφος και φίλος μου έχει πει την εξής ιστορία: Κάποια στιγμή ήταν στο συνδικαλιστικό όργανο της χορωδίας και πήγαν στη μπακογιάννη, τότε δήμαρχο, για να συνεννοηθούν για αμοιβές ή κάτι τέτοιο. Η μπακογιάννη ρώτησε τον φίλο “τη δουλειά κάνετε εσείς” της απαντάει “χορωδός” και του ανταπαντάει “όχι η πραγματική σας δουλειά πια είναι”, ιστορία σαν να είναι βγαλμένη από ανέκδοτο… Την άλλη φορά θα κάνανε μια όπερα της μανωλίδου σε σκηνοθεσία ντενίση (θα ήταν πρώτο θέμα στο λαζόπουλο!) στην κύπρο. Στα καλά ότι θα παίρναν αρκετά λεφτά γιατί είναι και εκτός έδρας κτλ αλλά η διαδικασία έχει κολλήσει σε κάτι διαδικαστικά για τα μεταφορικά όπου μια χορωδός πετάγεται και λέει ότι ανακάλυψε τον τάδε νόμο που λέει ότι δεν χρειάζεται να τους πληρώσουν τόσα λεφτά. Να ναι καλά που υπάρχουν και αυτοί οι νόμοι!

Διάβασα στο δελτίο τύπου ότι τις ενορχηστρώσεις τις έχει κάνει ο φίλος και πρώην συνεργάτης μου στους art of simplicity Θοδωρής Καλαντζάκος όπου ξέρω ότι παίζει τον τελευταίο καιρό με τον πλιάτσικα. Κάνοντας λοιπόν ζάπινγκ πέτυχα την ορχήστρα να παίζει. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι η σκηνή είχε μια σκεπή και ήταν ανοιχτή μπροστά και πίσω. Αυτό με το κρύο που είχε προφανώς δημιουργούσε ένα διάδρομο όπου ο αέρας και το κρύο γινόντουσαν σίγουρα δυνατότερα. Παρατήρησα επίσης την απουσία οποιοσδήποτε σόμπας, ενημερώθηκα αργότερα ότι στο αρχικό πλάνο υπήρχαν αλλά δεν “γράφανε καλά” στη κάμερα οπότε δεν χρησιμοποιήθηκαν. Μάλιστα ενημερώθηκα ότι στην πλάτη της σκηνή υπήρχε πλέξι γκλάς μέχρι τη μέση που δεν έκοβε τίποτα, γιατί θέλανε να φαίνεται η ακρόπολη και δεν έπαιζε να καλύπτει όλη την πλάτη και όχι μόνο αυτά αλλά κάποια στιγμή “η παραγωγή” είπε την φοβερή ιδέα μήπως να βγάλουν και τη σκεπή, πράγμα που ευτυχώς δεν έγινε.

Έχει τύχει μια φορά να παίζω σε ψωλόκρυο σε πλατεία, με πουλόβερ, σακάκι και παλτό, δυστυχώς λόγο του ότι παίζω βιολί δεν μπορώ να φορέσω γάντια. Κάποια στιγμή δεν ένιωθα λοιπόν τα χέρια μου, δεν ήξερα τι νότες πάταγα, ούτε αν είχα σωστή τεχνική και δεν θα μπορούσε να με νοιάζει γιατί το μόνο που ήθελα ήταν να τελειώσω και να πάω κάπου να ζεσταθώ. Με το που αισθάνθηκα την πρώτη ψιχάλα μάζεψα το βιολί στη θήκη, ήμουν και κονσερτίνο (δηλαδή πρώτο βιολί, ιεραρχικά κάτω από τον μαέστρο) ενώ ήμασταν στη μέση του κομματιού, περίμενα να τελειώσει το κομμάτι και σηκώθηκα και έφυγα, πράγμα που έκαναν και οι υπόλοιποι, ευτυχώς και ο μαέστρος συμφώνησε. Θέλω να πω, ξέρω πως είναι να παίζεις σε τέτοιο κρύο. Και καλά τα βιολιά πες, οι πνευστοί που με την παραμικρή μεταβολή θερμοκρασίας μπορεί να ξεκουρδιστούν; Βεβαίως ο δήμος και ο κάθε παράγοντας, ο κάθε μαλάκας που θέλει μια ορχήστρα για ντεκόρ και όχι για να αποδώσει κάποιο έργο και το ακροατήριο να ψυχαγωγηθεί δεν τον ενδιαφέρουν όλα αυτά. Εν ολίγοις η ορχήστρα έπαιζε τέτοια φάλτσα, δικαιολογημένα μεν λόγο συνθηκών που πονάγανε τα αυτιά σίγουρα και του πιο άσχετου με την μουσική. Και εδώ δεν φταίνε οι μουσικοί αλλά οι συνθήκες. Γιατί κανένας μουσικός που έχει σπουδάσει 15 – 20 χρόνια δεν θα σπαταλήσει φαιά ουσία ούτε θα υπερβάλει εαυτό για να παίξει με τον πλιάτσικα στο θησείο παραμονή πρωτοχρονιάς στο ψωλόκρυο.

Είπα για τους παράγοντες που νοιάζονται για το θέαμα και όχι για την ουσία. Που φταίνε οι μουσικοί; Ε, είναι δυνατόν να τα ανέχεσαι όλα αυτά και να μην κάνεις τίποτα; Είναι δυνατόν να παίζεις με τον πλιάτσικα και τον κάθε ένα αυτού του είδους και να μην κάνεις τίποτα; Όταν ήταν διευθυντής της ορχήστρας της ΕΡΤ ο Χατζιδάκις οι μουσική των είχαν πει εν ολίγοις άσχετο, βεβαίως αν πλέον παίζανε με τον Χατζιδάκι θα χαιρόντουσαν, και σαφώς δεν εξετάζω αν σε εκείνη την στιγμή είχαν δίκιο γιατί παίζανε και πολιτικά συμφέροντα τότε μιας και ο Χατζιδάκις ήταν προσωπικός φίλος του καραμανλή και του είχαν δοθεί διάφορες θέσεις. Είναι δυνατόν να μην παραπονιέσαι που δεν παίζεις σε ανθρώπινες συνθήκες; Να μην σου ανάβουν τη σόμπα για να έχει σωστό ντεκόρ και να μην φωνάζεις; Αν δεν λυπάσαι τον εαυτό σου δεν λυπάσαι το όργανο που έδωσες μια μικρή περιουσία για να το αποκτήσεις; Καλά πόσο μαλάκας είσαι που δεν πετάς ένα νεράντζι στον καμίνη ή ρε παιδί μου να αρνηθείς να παίξεις αφού ο χώρος δεν τηρεί σωστές προδιαγραφές. Τόσο πολύ φοβάσαι μήπως χάσεις την δουλίτσα σου; Να πω και το άλλο: Θεωρήθηκε υπηρεσία, που σημαίνει ότι οι μουσικοί δεν πληρώθηκαν εξτρά. Εκεί φταίμε εμείς οι μουσικοί, γιατί κάνουμε τη δουλίτσα έχοντας παραδοθεί στο θέαμα και τη ντελικάτη φιέστα, χωρίς κουλτούρα, χωρίς καμία σχέση με το αντικείμενό μας και δεχόμαστε την κάθε μαλακία του κάθε μαλάκα γιατί είναι η δουλειά μας και δεν μιλάω για επανάσταση αλλά ούτε τα βασικά δεν ζητάμε για να κάνουμε καλά την δουλειά μας. Για αυτό μας βρίζω και λέω ότι είμαστε λίγο χειρότεροι από τους δικηγόρους. Θα επαναλάβω μια ιστορία που μου έλεγε ένας φίλος: Αυτός έχοντας σχέση με ανθρώπου που διοργανώνουν trance/psy φεστιβάλ του είχε πει ένας διοργανωτής ότι “δεν μπορώ να μην πληρώσω τον σεκιουριτά, τα παιδιά που πουλάνε ποτά, τους τεχνικούς… τον μόνο που μπορώ και θα μου πει ευχαριστώ είναι ο μαλάκας για τον οποίο υποτίθεται στήνεται όλη η φάση, τον μουσικό”. Να πάμε να γαμηθούμε λοιπόν.

Μια υποσημείωση, πριν λίγα χρόνια έβριζα που κάποιοι συνάδελφοι ενώ κάνανε απεργία οι τεχνικοί της λυρικής, αυτοί για να κάνουν την παράστασή τους τραγουδήσανε στο φουαγιέ και βγαίνανε και λέγανε ότι οι μουσικοί δεν έχουν σχέση με τους τεχνικούς. Η λογική είναι ότι οι μουσικοί κάνουν τέχνη και οι εργάτες… είναι εργάτες. Ήθελαν οι μαλάκες να κάνουν το ψώνιο τους και κάνανε την παράσταση με το έτσι θέλω, σπάζοντας την απεργία ουσιαστικά. Ναι, να πάτε να γαμηθείτε! Άνοιξε την αυλαία εσύ, σκούπισε, βάψου… Δυστυχώς ως μουσικοί νομίζουμε ότι δεν δουλεύουμε αλλά κάνουμε κάτι πάνω από την απλή εργασία, πράγμα που μας καθιστά εκτός των ταξικών διαχωρισμών και της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Τι να πω…